Huis-project

(abajo: texto en español)

Maandag 9 november 2020

Wat betekent een huis voor mij? Wat is mijn droom die ik nog graag wil verwezenlijken rondom het thema huis? En dan een prangende derde vraag: verdient niet iedereen een huis?

Een huis is voor mij een thuis wanneer je graag op die plek bent en je daar mag zijn wie je bent. Het is een heerlijk gevoel als je naar huis gaat en er ook nog eens iemand is die speciaal op jou wacht. En het wensenlijstje wordt langer, graag ook een hond die enthousiast blaft als je binnenkomt, even later een kat die op schoot springt. En bomen om en bij het huis. In het huis veel boeken, fleecedekentjes en kaarsen. Geen luxe maar vooral spullen waar mens, hond en kat lekker op kunnen zitten/hangen en een stil plekje om te lezen en te verdwalen in een boek.
Een heel lijstje. En ik ben een mazzelaar want ik woon op zo’n plek. Een plek, waar je als je de deur achter je dichtdoet om op pad te gaan, heel graag weer naar terugkeert.

Ik ( en mijn partner) hebben ook een droom die we graag willen verwezenlijken. Ik gun namelijk zoveel meer mensen zo’n plek en aangezien wij met hart en ziel verknocht zijn geraakt aan NPH (Nuestros Pequeños Hermanos) Mexico en de jongeren die daar wonen - en inmiddels ook aan een grote groep jongeren die inmiddels het familiehuis al verlaten hebben – willen wij een plek creëren waar ze altijd welkom zijn. De jongeren in het familiehuis, in de stad Cuernavaca, hebben in de weekenden vrij. Stel dat wij een thuis kunnen maken in San Andrés de la Cal (een dorp) waar zij in de weekenden welkom zijn.



Waar we met ze de natuur in kunnen gaan, wandelen, fietsen. Waar ’s avonds bij een vuur verhalen verteld kunnen worden. Waar ze weten dat ze altijd welkom zijn. Evenals de jongeren die al zijn uitgevlogen maar als ze even rust willen naar deze plek kunnen om op te laden, hun verhaal te delen.



Verdient niet iedereen een huis?

De laatste keer in Mexico verbleef ik in een vecindad. Een vecindad is een groot pand dat verdeeld is in diverse kleine ruimtes waar gezinnen vaak leven in een kamer of twee kleine kamertjes die dienen als woonkamer, keuken en slaapkamer.
De wasgelegenheid, een groot woord voor de plek waar je kleding kan wassen (er is geen wasmachine) en de afwas kan doen deel je met alle gezinnen.



Evenals de douche (een kleine ruimte met een kraan waar ijskoud water uitkomt).
Zou ik op zo’n plek mijn thuis kunnen maken? Gemiddeld wonen er zo’n tien gezinnen. Privacy is een woord wat je moeilijk kan toepassen. Stilte is er zelden. Het geluid van tien gezinnen kaatst door in je eigen ruimte waar je wel een klein raampje heb maar waar meestal geen glas in zit, enkel stevige tralies en een gordijntje om je af te scheiden van de blikken van de buren.

Nooit genoeg rust om je in een boek te verdiepen (de mensen daar hebben daar ook geen tijd voor want die maken lange werkdagen). Soms is er een dag, of nog langer, geen water. Het toilet is ook buiten en deel je wederom met vele gezinnen. Zou ik hier kunnen wonen en hier mijn thuis maken? Hoeveel plezier ik ook met alle buren had, een eerlijk antwoord, ik denk het niet. Geen rust, heel weinig privacy. Ik sprak daarover met een paar Europeanen op het plein in Cuernavaca. ‘Zij zijn niet anders gewend. En het ziet er toch kleurrijk uit, al die gordijntjes voor de deur en raampjes. Ze vinden het prima zo.’
Droomden deze mensen niet over een echt huis? Vonden zij dit de plek waar ze goed konden wortelen? Gelukkig konden zijn?
Ik wilde deze vraag zo graag stellen maar kon ik die wel stellen? Was dat niet erg pijnlijk? Ik vroeg het, schoorvoetend, aan een van de vrouwen waar ik erg veel contact mee had.
‘Wij dromen allemaal, allemaal Nellie, van een huis, een eigen huis! We leven hier omdat we ons geen eigen huis kunnen permitteren. Maar daarom dromen we er wel van.’



In die periode zag ik ook La Jaula de Oro - (De gouden kooi)
Juan, Sara en Samuel, alle drie 15 jaar oud, vluchten van Guatemala naar de Verenigde Staten. Op hun reis door Mexico ontmoeten ze Chauk, een Tzotzil-indiaan die geen Spaans spreekt en geen officiële documenten heeft. Ze geloven allemaal dat ze een beter leven kunnen vinden in de Verenigde Staten maar ze komen de harde realiteit onder ogen.

Met een aantal jongeren in Mexico heb ik de film gezien en nagepraat. Vluchten uit je eigen land vanwege geweld en armoede. Wat wil je vinden over de grens? Een veilige plek, een thuis. Dat was hun antwoord.

In 2017 kwam ook de film Tigers are not afraid uit (in 2019 in Nederland te zien).

Waarom ik die film noem? De film laat zien hoe een 10-jarig Mexicaanse meisje thuis op haar moeder wacht die maar niet terugkomt. Haar moeder is slachtoffer geworden van het drugsgeweld in Mexico. Dit geweld maakt van kinderen wezen die opeens geen thuis meer hebben. Hoe moet je dan overleven? De film, een hartverscheurend mooi en tragisch donker sprookje laat zien hoe onontbeerlijk een thuis is maar ook hoeveel kinderen dat niet hebben.

Ik heb de luxe van een (t)huis, ik hoop die luxe te kunnen creëren voor een groep(je) jongeren die dat niet hebben.


Ik geloof dromen eerder dan statistieken – William Saroyan

?Qué significa una casa para mi?
?Qué es mi sueño lo que quiero realizar sobre el tema ‘casa’?
Y pregunta tres, una pregunta urgente: ?No merece cada uno/cada una ‘ una casa’?


Una casa es para mi ‘como en casa’ cuando te gusta estar en este lugar y que puedes volver en/sobre sí. Es un sentido muy muy amable cuando vuelves a casa y hay también una personae special en casa, una persona que espera a tí.
Otros deseos, también un perro en casa que ladra entusiasta y un gato y arboles alrededor de la casa.
En la casa muchos libros, las mantas suaves y velas. No lujo pero una sofa/sillones por la gente, el perro y el gato y por leer.
Una lista larga y yo tengo buena suerte, yo vivo en una casa como este ejemplo.

Alfred y yo tenemos también un sueño. Un sueño que queremos realizar. Concedemos más gente un lugar amable – como en casa – y somos afectados a NPH en Mexico y a los jovenes que viven aqui y los jovenes que han vivido en NPH pero ahora están en otro lugar. Queremos hacer una casa para estes jovenes en San Andrés de la Cal. Una casa amable con posibilidades de estar con nosotros en las fin de semanas, posibilidades de caminar con los jovenes, ir a biciclete en las montañas, en la noche un fuego de campamento, arte, teatro, música, bailar y historias.
Una casa que los jovenes están ‘bienvenido’.

?No merece cada uno/cada una ‘ una casa’ ?
La última vez que estuve en Mexico vivi en una vecindad y viví con muchos vecinos. Las familias fueron grandes; padres y dos o tres hijos/hijas en una habitación o dos habitaciones no grandes. Tuvimos un lugar colectivo para lavar ropa y también para fregar los platos y una ducha (por 10 familias).
Regularmente pensé; ?es posible para mi de crear una casa - por siempre - aquí de donde estoy feliz? No intimidad, mucha gente y mucho ruido, algunas dias no agua. Las familias fueron muy amables y hemos reido mucho pero siempre vivir aqui? Una respuesta honrado; no.
Hablé con unos europeos sobre esta cosa.
Ellos dicen: ‘Esta gente esta acostumbrado a vivir de este manera. Ellos gustan, no problema.’
?Lo fue verdad? Fue posible de preguntar a mis vecinos, no lo fue embarazoso de preguntar?
Al fin pregunté a una vecina, con esta vecina tuve mucho contacto y hablamos sobre muchas cosas.
Su respuesta: ‘Nosotros sonamos sobre una casa, Nellie. Siempre. No tenemos dinero por propia casa, vivimos aqui porque no tenemos más dinero, pero todos quieren una propia casa.’

He visto la película La Jaula de Oro. He hablado con los jovenes de NPH sobre esta película.
Los jovenes en La Jaula de Oro buscan un lugar que es posible de vivir, un lugar amable, una casa. Y ellos no tienen una casa amable y segura.

En la película Tigers are not afraid vemos una chica de 10 años que vive con su madre en una casa pero la madre está la víctima de violencía de droga. La chica no tiene ahora una casa y ella va a vivir con algunas jovenes que viven en la calle. Es una historia desgarradora. Muchos jovenes no tienen una casa.

Yo tengo suerte, tengo una casa amable; espero que Alfred y yo podamos crear un lugar por los jovenes de NPH en Mexico.